Castillo de Huarmey – ośrodek imperium Wari na północnym wybrzeżu Peru

Castillo de Huarmey, fot. Miłosz Giersz
Castillo de Huarmey, fot. Miłosz Giersz

Kierownik badań: dr hab. Miłosz Giersz
Miejsce badań: Huarmey
Kraj: Peru
Instytucje uczestniczące w badaniach: IAUW, PUCP, NGS, APPEA
Charakter stanowiska: osada, miejsce kultu, cmentarzysko, okres Imperium Wari (600 – 1050 n.e.).

Opis badań:
XII wieków temu, na peruwiańskiej pustyni nad brzegami Pacyfiku, na dalekich rubieżach pierwszego imperium prekolumbijskich Andów nazywanego przez archeologów terminem Wari, pojawił się nowy ośrodek władzy ze stolicą w Castillo de Huarmey. Tamtejsi władcy, na wiele wieków przed powstaniem państwa Inków, rozwinęli unikalną kulturę, która stworzyła niepowtarzalne dzieła architektury i sztuki. Castillo de Haurmey stało się też jedną z najbogatszych nekropoli elit imperium Wari.

fot. Miłosz Giersz
fot. Miłosz Giersz

Dolina Huarmey, położona w regionie Ancash, około 300 km na północ od stolicy Peru, Limy, to jedna z wielu dolin rzecznych na pustynnym wybrzeżu Pacyfiku. To w tej spokojnej oazie, ponad 1000 lat temu, lud Wari założył nowy ośrodek władzy. Castillo de Huarmey, położone 1 km na wschód od dzisiejszej stolicy prowincji Huarmey, zajmuje powierzchnię 45 ha. Główną jego częścią jest monumentalnych rozmiarów pałac i górująca nad nim królewska nekropola zbudowana na szczycie naturalnego skalnego wzgórza. Plądrowane i niszczone przez dziesięciolecia ruiny dawnej stolicy jednej z prowincji imperium Wari doczekały się kompleksowych badań archeologicznych dopiero w 2010 r., kiedy ekipa kierowana przez Miłosza Giersza i Patrycję Prządkę-Giersz z Uniwersytetu Warszawskiego, przy współudziale Krzysztofa Makowskiego i Roberto Pimentela Nity z Pontyfikalnego Uniwersytetu Katolickiego Peru w Limie, rozpoczęła tam pierwsze wykopaliska. To tu, po wielu latach prac badawczych polsko-peruwiański zespół archeologów pod kierownictwem dra. Miłosza Giersza z UW odkrył pierwszy nienaruszony grobowiec królewski prekolumbijskiej cywilizacji Wari, w którym znajdowały się szczątki 58 arystokratek, 6 ludzkich ofiar, dwojga okaleczonych strażników i ponad 1300 artefaktów wykonanych ze złota, srebra, brązu, a także zdobiona ceramika, rzadkie wyroby z drewna, kości, muszli i kamieni. Odkrycie to zostało uznane przez towarzystwo National Geographic i miesięcznik naukowy ARCHEOLOGY. A publication of Archaeological Institute of America jako jedno z najważniejszych odkryć archeologicznych na świecie. Wykopaliska archeologiczne przyniosły nie tylko ogrom unikalnych danych, ale również̇ nowe pytania badawcze, na które archeolodzy starają się odpowiedzieć kontynuując multidyscyplinarne badania tym wyjątkowym stanowisku.

Projekt/finansowanie: 
Sezon 2010 Projektu Archeologicznego Castillo de Huarmey przeprowadzono dzięki środkom Narodowego Centrum Nauki (grant NCN 2970/B/H03/2009/37) oraz Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego (dotacja 579/N-PERU/2009/0). Sezony 2012-2018 tegoż projektu sfinansowano dzięki grantom Narodowego Centrum Nauki (NCN 2011/03/D/HS3/01609 i NCN 2014/14/M/HS3/00865), Towarzystwa National Geographic Society (EC0637-13, GEFNE85-13, GEFNE116-14 oraz W335-14), a także dzięki wsparciu finansowemu Compañia Minera Antamina S.A. Wiele dodatkowych inicjatyw badawczych projektu zrealizowanych było dzięki wsparciu instytucjonalnemu i/lub finansowemu Fundacji na rzecz Nauki Polskiej (grant KWERENDA 2011/195), Narodowego Centrum Nauki (granty NCN 2015/18/E/HS3/00106 i NCN 2015/19/N/ HS3/00880), Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego (Diamentowy Grant 2013012043) oraz Pontyfikalnego Uniwersytetu Katolickiego Peru w Limie, Polsko-Peruwiańskiego Towarzystwa Badań Andyjskich, Ministerstwa Kultury Republiki Peru oraz samorządu prowincji Huarmey.

Jezioro Lubanowo – miejsce ofiarne

Kierownik badań: dr hab.  Bartosz Kontny, prof. UW
Miejsce badań: Jezioro Lubanowo gm. Banie powiat gryfiński
Kraj: Polska
Instytucje uczestniczące w badaniach: Instytut Archeologii i Etnologii PAN
Charakter stanowiska: miejsce ofiarne

Badania w jeziorze Lubanowo, fot. Aleksander Kozłowski
Badania w jeziorze Lubanowo, fot. Aleksander Kozłowski

Opis badań:
Począwszy od 2014 r. zespół badaczy (Tomasz Nowakiewicz, Bartosz Kontny, Artur Brzóska, Piotr Prejs) i studentów IA UW (w pierwszych latach wraz z IAiE PAN – dr Aleksandra Rzeszotarska-Nowakiewicz) prowadził nieinwazyjne badania podwodne w jeziorze Lubanowo (dawn. Herrn-See) we wsi Lubanowo (dawn. Liebenow) na Pomorzu Zachodnim. Podczas badań pozyskano broń, elementy rzędu końskiego (m.in. wodze łańcuchowe) i narzędzia, datowane przeważnie na okres wpływów rzymskich, choć pewna ich część pochodzi z okresu średniowiecza. Niektóre z przedmiotów noszą ślady rytualnej destrukcji. W przypadku znalezisk datowanych na okres rzymski analogie wskazać można przede wszystkim na terenie kultur przeworskiej, a po części także w północnej Europie. Jezioro pełniło funkcję rytualnego jeziora ofiarnego, w którym składano zasadniczo broń i ekwipunek wojowników. Wyjątkowy charakter tego stanowiska wynika nie tylko z rzadkości podobnych miejsc ofiarnych na obszarze Polski, ale również z faktu, że mamy do czynienia z wciąż funkcjonującym zbiornikiem (w północnej Europie, gdzie zidentyfikowano dziesiątki podobnych depozytów, mają one charakter bagienny – dawne jeziora w których składano ofiary przekształciły się w torfowiska). Ofiary w okresie rzymskim były składane najprawdopodobniej przez miejscową ludność, przyporządkowaną przez archeologów do tzw. grupy lubuskiej. Znaleziska wczesno- i późnośredniośredniowieczne (broń, narzędzia, ceramika, ozdoby) mogą być – przynajmniej w części – wiązane z zachowaniami sakralnymi.
Literatura:
B. Kontny, T. Nowakiewicz, A. Rzeszotarska-Nowakiewicz,The Turning Point: preliminary results of underwater research of the former Herrn-See at the vilage of Lubanowo (Western Pomerania, Poland), „Archaeologia Baltica” 23 (2016), 45-57.
Starożytne miejsce ofiarne w jeziorze w Lubanowie na Pomorzu Zachodnim, ed. Tomasz Nowakiewicz, Warszawa: IA UW 2016.
B. Kontny, Archeologia wojny. Ze studiów nad uzbrojeniem barbarzyńskiej Europy okresów wpływów rzymskich i wędrówek ludów, Oświęcim: Wydawnictwo Napoleon V 2019.

Czaszkowo – miejsce obrzędowe

Zabytki z Czaszkowa, fot. Miron Bogacki
Zabytki z Czaszkowa, fot. Miron Bogacki

Kierownik badań:
dr hab. Tomasz Nowakiewicz (IAUW), dr Aleksandra Rzeszotarska-Nowakiewicz (IAE PAN)
Miejsce badań: Czaszkowo  st. 1, gm. Piecki, pow. mrągowski, woj. warmińsko-mazurskie
Kraj: Polska
Instytucje uczestniczące w badaniach:
Instytut Archeologii i Etnologii PAN
Charakter stanowiska: stanowisko bagienne
Opis badań:
Zlokalizowane nad dawnym jez. Nidajno stanowisko jest pierwszym w Polsce miejscem, w którym zarejestrowano ślady obrzędów realizowanych według germańskiego obyczaju, znanego z licznych bagien ofiarnych południowej Skandynawii (jak Illerup Ådal, Nydam, Thorsberg). Polegały one na topieniu w wodach bagnistego jeziora broni i różnorodnych i cennych elementów wyposażenia wojowników, przy czym przedmioty te były zazwyczaj uprzednio rytualnie niszczone.

Badania w Czaszkowie są metodycznym i logistycznym wyzwaniem, niemającym precedensu w polskiej archeologii. Jednak dostarczają one wyników również pozbawionych analogii. Podczas badań prowadzonych w osadach sedymentacyjnych dawnego jeziora zarejestrowano bardzo liczne fragmenty uzbrojenia (groty włóczni, duże noże bojowe, miecze, ostrogi a nawet kolczugi), wśród których wyraźną grupę stanowiły importy ze strefy prowincjonalno-rzymskiej. Towarzyszyły im bogato zdobione elementy pasa lub rzędu końskiego z wyobrażeniami zoomorficznymi (głównie z realistycznymi wizerunkami lwów) i większe okucia z wyobrażeniami gryfów, koziorożców i trudnych do zidentyfikowania hybryd. Listę niespotykanych znalezisk uzupełniają złote okucia miecza (zdobione złożonym motywem łączącym przedstawienia lwów, ptaków i delfinów), srebrno-złota figurka sępa i fragmenty szklanego pucharu.

Widoczne na zabytkach z Czaszkowa niespotykane nagromadzenie prestiżowych oznak władzy jest zjawiskiem unikatowym nie tylko w skali Mazur, ale wręcz całego kontynentu. Jednak wciąż nie są jasne przyczyny ich umieszczenia w mazurskim bagnie. Nie wiadomo także, czy swe rytuały sprawowali tu członkowie jakiejś germańskiej drużyny wracający do swej skandynawskiej ojczyzny znad granic rzymskiego świata, czy też byli to powracający z tego samego terenu bałtyjscy mieszkańcy Mazur, którzy przyswoili sobie prestiżowy rytuał wojowników od poznanych tam Germanów? Nie można też wykluczyć, że najcenniejsze znaleziska z Nidajna, znalazły się na Mazurach jako dyplomatyczny podarunek przekazany w późnej starożytności któremuś z tutejszych wodzów przez jednego z władców antycznego świata.

Czaszkowo

Novae – rzymski obóz legionowy i miasto późnoantyczne

Kierownik badań: dr hab. prof. UW Agnieszka Tomas
Miejsce badań: Novae
Kraj: Bułgaria
Instytucje uczestniczące w badaniach: Wydział Archeologii UW, Bułgarska Akademia Nauk i Narodowy Instytut Archeologii z Muzeum
Charakter stanowiska: rzymski obóz legionowy (castra legionis), osiedle przyobozowe (canabae legionis) i miasto późnoantyczne.

Chronologia: I-VI w.

Obóz w Novae leży dziś w północnej Bułgarii, nad Dunajem, nieopodal miasta Swisztow. Został założony prawdopodobnie około połowy I w. n.e. Z tym miejscem związany jest legion I Italski, którego obecność poświadczona jest do lat 30. V w. n.e. Na terenie obozu, który zajmuje 17,99 ha, odkryto monumentalne budowle, wśród których najważniejszą jest komendantura obozu (principia), choć równie okazały jest szpital legionowy (valetudinarium) oraz łaźnie (thermae legionis). Od strony zachodniej obozu istniało osiedle (canabae), a od strony południowej i wschodniej nekropola. W okresie późnoantycznym fortyfikacje Novae wzmocniono, a od strony wschodniej do obozu przyłączono dodatkowy teren (tzw. aneks), który obejmuje powierzchnię około 8 ha. W tym czasie w obrębie murów mieszkali zarówno żołnierze, jak i ludność cywilna. Ślady najpóźniejszej aktywności Rzymian pochodzą z końca VI w.

Novae. Widok na centralną część stanowiska i Dunaj. Fot. F. Zoń

Opis aktualnych badań:  Aktualne badania archeologiczne prowadzone są w centralnej części fortecy, na tyłach komendantury legionowej (retentura). W tym miejscu w 2005 roku zadokumentowano pozostałości masywnej budowli o regularnym rozplanowaniu, a także wtórnie użytą bazę posągu dowódcy legionu I Italskiego w okresie panowania Gordiana III. Od roku 2025 realizujemy projekt badawczy finansowany przez Narodowe Centrum Nauki (zobacz niżej). Celem badań jest ustalenie  charakteru zabudowy tej części obozu oraz ustalenie lokalizacji rezydencji dowódcy legionu (praetorium).

Więcej o projekcie: Praetorium w Novae

Odkrywanie pretorium. Rozplanowanie, chronologia i funkcja rezydencji dowódcy w rzymskiej twierdzy legionowej Novae (dziś Bułgaria) (Nr umowy UMO-2024/53/B/HS3/03816).

Zobacz film o naszym zespole i badaniach w Novae FILM

Poprzedni projekt, obejmujący badania na terenie późnoantycznej dzielnicy Novae (tzw. aneksu) oraz nekropoli został zakończony w roku 2021.

Projekt zakończony: „Osiedle cywilne przy rzymskim obozie legionowym w Novae (Mezja Dolna) i jego losy w okresie późnego antyku”, NCN, OPUS 10, nr UMO-2015/19B/HS3/017/90, Termin realizacji: 5.06.2016 – 5.06.2022 r.

Zobacz więcej tutaj

Publikacje:

  • A. Tomas, E. Jaskulska, J. Dworniak-Jarych, E Jęczmienowski, T. Dziurdzik, A. Mech, The eastern necropolis at Novae, Archaeologia Bulgarica 24/3, 2020, 37–63
  • The transformation of Novae. Eastern necropolis and the late Roman extension [in:] Transformations in Antiquity, A. Tomas (ed.), BREPOLS, RomA Series (w przygotowaniu)

Pozostałe projekty Wydziału Archeologii UW realizowane w Novae:

Novae 2017-2021. In medio castrorum. Statuaryczno-epigraficzny pejzaż centralnej części rzymskiego obozu w Novae (T. Sarnowski, projekt bezwykopaliskowy)

Novae 2012-2015. Badania struktur osadniczych przy użyciu niedestrukcyjnych metod badań terenowych (A. Tomas, zakończony)

Novae 2009-2011. Komendantura obozu i fortyfikacje (T. Sarnowski, zakończony)

 

 

 

 

Podlesie – cmentarzysko kultury łużyckiej

Kierownik badań: mgr Artur Grabarek
Miejsce badań: Podlesie 5, gm. Oleśnica, pow. staszowski
Kraj: Polska
Instytucje uczestniczące w badaniach: Instytut Archeologii UW
Charakter stanowiska: osada kultury ceramiki wstęgowej rytej
Opis badań: Podlesie to niewielka wieś, położona ok. 5 km na wschód od Oleśnicy w woj. świętokrzyskim.W latach 2014-2017 na stanowisku przeprowadzono badania, w trakcie których przebadano powierzchnię 150 m². Odkryto ponad 100 ciałopalnych grobów popielnicowych należących do kultury tarnobrzeskiej. Dużą wartość naukową niesie za sobą nie tylko zróżnicowany inwentarz ceramiczny, ale także bardzo bogaty zbiór zabytków z brązu i krzemienia. Część z wystąpiła w kontekście grobowym. Odkryto także dwa bogato wyposażone groby k. przeworskiej. Analiza potwierdziła podobieństwo materiałów zabytkowych z Podlesia do inwentarzy innych cmentarzysk kultury łużyckiej z terenu wschodniej części Niecki Nidziańskiej.
Projekt/finansowanie: 

Podlesie – osada wczesnoneolityczna

Kierownik badań: mgr Artur Grabarek
Miejsce badań: Podlesie 6, gm. Oleśnica, pow. staszowski
Kraj: Polska
Instytucje uczestniczące w badaniach: Instytut Archeologii UW
Charakter stanowiska: osada kultury ceramiki wstęgowej rytej
Opis badań:
W latach 2014-2018 na stanowisku przebadano powierzchnię 380 m². Pozyskano około 13000 zabytków: 9000 fragmentów ceramiki, 2400 wyrobów krzemiennych, 100 wytworów obsydianowych, 110 artefaktów kamiennych, a także ciężarki gliniane, przęśliki, fragmenty kości zwierzęcych. Obserwacje stratygraficzne, planigraficzne oraz wyniki kompleksowej analizy materiału zabytkowego, jednoznacznie wskazują, iż mamy do czynienia z, jednorodnym kulturowo zespołem, stanowiącym pozostałość osady ze środkowej i późnej fazy KCWR. Charakter znalezisk czynią ze stanowiska w Podlesiu jeden z ważniejszych punktów na mapie osadnictwa KCWR w regionie Niecki Nidziańskiej.
Projekt/finansowanie:

Szestowica – cmentarzysko kurhanowe z okresu wikińskiego

Kierownik badań: dr Dariusz Błaszczyk, dr Viacheslav Skorokhod
Miejsce badań: Szestowica
Kraj: Ukraina
Instytucje uczestniczące w badaniach: Instytut Archeologii UW
Charakter stanowiska: cmentarzysko kurhanowe z okresu wczesnego średniowiecza oraz Centrum Archeologii i Historii Starożytnej, Czernichowski Narodowy Uniwersytet Pedagogiczny im. Tarasa Szewczenki
Opis badań: adania prowadzone są na cmentarzysku kurhanowym stanowiącego część kompleksu osadniczego z okresu wczesnego średniowiecza składającego się z grodziska i osady przygrodowej. Celem badań jest przebadanie z użyciem nowoczesnych metod (zdjęcia z drona, dokumentacja 3D, badania fizykochemiczne) wybranej części cmentarzyska, określenie dokładnej jego chronologii, rekonstrukcję stosowanego obrządku pogrzebowego oraz identyfikację przynależności społeczno-kulturowej pochowanych na nim ludzi.
Projekt/finansowanie: „Szestowica – cmentarzysko kurhanowe z okresu wikińskiego”. Badania finansowane ze środków Instytutu Archeologii Uniwersytetu Warszawskiego i Centrum Archeologii i Historii Starożytnej, Czernichowskiego Narodowego Uniwersytetu Pedagogicznego im. Tarasa Szewczenki.

Wólka Prusinowska – cmentarzysko z okresu wędrówek ludów

Kierownik badań: mgr Kamil Niemczak, mgr Iwona Lewoc
Miejsce badań: Wólka Prusinowska, gm. Piecki, pow. mrągowski
Kraj: Polska
Instytucje uczestniczące w badaniach:  Fundacja Terra Desolata
Charakter stanowiska: cmentarzysko
Opis badań: Nekropola ludności grupy olsztyńskiej datowana na rozwinięty okres wędrówek ludów znajduje się w powiecie mrągowskim, na północno-wschodnim, wysokim brzegu jeziora Wielki Zyzdrój. Znana od końca XIX w. Podczas współczesnych wykopalisk odkryto: m.in. płytkową zapinkę pięciopalczastą, zapinkę tarczowatą z zachowaną wkładką drewnianą, żelazną sprzączkę z trapezowatą, przewężoną ramką (świadectwo kontaktów z Awarami) oraz brązowe szczypczyki z dwoma liniami rytymi biegnącymi wzdłuż krawędzi. Poza tym odnaleziono kilkaset fragmentów ceramiki. Część była ornamentowana.
Więcej informacji na stronie: https://terradesolata.pl/
Projekt/finansowanie:  badania finansowane są przez  Instytut Archeologii UW, Radę Konsultacyjną ds. Studenckiego Ruchu Naukowego, Fundację Universitatis Varsoviensis, Fundację Uniwersytetu Warszawskiego oraz Fundację Terra Desolata.

Failaka – badania strefy przybrzeżnej wokół wyspy

Kierownik badań:  prof. dr hab. Piotr Bieliński, dr Agnieszka Pieńkowska, mgr Magdalena Nowakowska (prowadząca badania)
Miejsce badań: Wyspa Failaka,
Kraj:  Kuwejt
Instytucje uczestniczące w badaniach: Centrum Archeologii Śródziemnomorskiej UW oraz National Council of Culture, Arts and Letter, State of Kuwait
Charakter stanowiska: Badania strefy przybrzeżnej wokół wyspy Failaka
Opis badań: Polsko-kuwejcki projekt: “Waterfront and Underwater Archaeology of Kuwait. Archeorisk on the Coastal Zone around Failaka Island, Kuwait” stanowi pierwsze archeologiczne badania mające na celu ochronę podwodnego, archeologicznego dziedzictwa kultury wokół kuwejckiej wyspy Failaka w Zatoce Arabskiej. Celem projektu jest rejestracja, dokumentacja i opracowanie stanowisk archeologicznych zlokalizowanych w strefie pływowej wokół wyspy. W ciągu ostatnich pięciu sezonów badawczych zarejestrowano 33 konstrukcje kamienne w większości będące pozostałościami pułapek na ryby oraz stanowiące infrastrukturę trzech portów.
Projekt/finansowanie: “Waterfront and Underwater Archaeology of Kuwait. Archeorisk on the Coastal Zone around Failaka Island, Kuwait.

Gołębiewo – cmentarzysko kultury przeworskiej

Kierownik badań: dr  Andrzej Maciałowicz
Miejsce badań:
Gołębiewo st. 14, gm. Kozłowo, pow. nidzicki, woj. warmińsko-mazurskie
Kraj: Polska
Instytucje uczestniczące w badaniach: Instytut Archeologii UW
Charakter stanowiska: cmentarzysko kultury przeworskiej
Opis badań:
Jedna z najbardziej rozległych ciałopalnych nekropoli kultury przeworskiej z młodszego okresu przedrzymskiego i wczesnego okresu wpływów rzymskich (II w. przed Chr. – II w. po Chr.), która dostarczyła m.in. licznej serii żelaznego uzbrojenia.
Projekt/finansowanie:
„Młodsza epoka żelaza na ziemiach pruskich – badania ratownicze na cmentarzyskach w Czerwonym Dworze (st. XXI), Gołębiewie (st. XIV) i Pieckach (st. I), woj. warmińsko-mazurskie” – projekt zrealizowany w 2008 r. (wraz z P. Szymańskim i M. Rudnickim) w ramach Programu Operacyjnego „Dziedzictwo kulturowe” (priorytet 4), finansowanego przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego.